A forte tensión muscular, acompañada da contracción espástica, chámase calambres. Dependendo da natureza deste proceso, hai 3 tipos de patoloxía. Os cólicos tónicos representan espasmos prolongados sen relaxación. A forma clónica é un cambio no ton en forma de contracción muscular rápida. O terceiro tipo de convulsións é unha variante mixta destes tipos.
Síntomas das convulsións tónicas
O tipo de espasmos descrito está localizado e xeneralizado.
No primeiro caso, con convulsións tónicas, obsérvase a contracción focal (local) de varios ou un grupo de músculos dos seguintes órganos e partes do corpo:
- pescozo;
- esófago;
- músculo circular ocular;
- membros;
- mastigación dos músculos (mandíbula);
- faringe;
- imitar os músculos (cara);
- cordas vocales.
Os síntomas principais son unha síndrome de dor aguda, espasmo severo, endurecemento dos músculos. Cando os músculos faciais están afectados, a expresión facial cambia notablemente.
As convulsións tónicas xeneralizadas afectan simultaneamente todos os músculos do tronco, extremidades, rostro, pescozo e raramente as vías respiratorias.
Características características:
- mans dobradas;
- músculos tensos;
- pernas enderezadas;
- dentes ben apretados;
- tronco alongado;
- dobrando a cabeza cara atrás ou lixeiramente cara ao costado;
- ás veces - perda de conciencia.
Convulsións tónicas e epilepsia
Este dano crónico cerebral é frecuentemente acompañado da forma de contraccións musculares xeneralizadas en consideración. A epilepsia caracterízase por frecuentes convulsións repetidas ou as súas series.
É interesante notar que as convulsións tónicas poden ocorrer e contra outras enfermidades, por exemplo:
- histeria;
- rabia;
- uremia;
- tétano e outras patoloxías.
Tratamento das convulsións tónicas
Pode xestionar o espasmo localizado a si mesmo, se estira coidadosamente o músculo, masaxeo, estirao ou arrefrío.
A terapia complexa de convulsións tónicas realízase só despois de descubrir as razóns exactas da súa aparición. O diagnóstico é realizado por un neurólogo por exame físico, resonancia magnética, computadora e estudos de raios X. Algunhas persoas só precisan axustar a dieta ea actividade física, mentres que outras terán que tomar medicamentos anticonvulsivantes ou anti-epilépticos para a vida.